
Դրախտ ասելով ես ակամայից պատկերացնում եմ մի հեքիաթային աշխարհ, որտեղ չկա ոչ մի չար հոգի: Այնտեղ տիրում է սերը:Եդեմական աշխարհը կարծես իր դռներն է բացել մարդկանց առաջ: ՈԻ անգամ չար մարդիկ մտնելով այդ դռներով փոխվում դառնում են, բարի, գթասիրտ: Կախարդական են այդ դռները, և երբ մտնում ես դրանցով, կարծես ողջ աշխարհը քեզ իր գիրկն է առնում և կարծես այդ հաճելի մթնոլորտը փարվում է քեզ:Իր գունեղ տաղերով թովում է քեզ դրախտը : Ես կարծում եմ, որ դրախտում թագավորում է Աստված: Նա նստում է իր ոսկյա գահի վրա, որը շրջապատված է հրեշտակներով: Մի խոսքով, մտացածին այդ աշխարհը իր բերկրալի սիրով խոցում է յուրաքանչյուր մարդկային էակի սիրտ:
Этот комментарий был удален автором.
ОтветитьУдалить